Chwalipost

W jednym z pierwszych postów pisałam o Rokim- moim prywatnym psie z fundacji Znajdki Ci, którzy nie znają Rokiego mogą widzieć zwykłego, tarzajacego się w trawie psa- ot nic szczególnego. Za to Ci, którzy pamiętają go z czasów adopcji, zobaczą na tym filmie olbrzymią zmianę. Roki nie miał żadnego kontaktu z innymi psami przez swoje pierwsze 2,5 roku życia ze względu na bardzo silną agresję ofensywną. Nie czytał sygnałów posturalnych innych psów, nie umiał się z nimi komunikować, atakował wszystko i wszystkich. Ma zespół stresu pourazowego, fobie dźwiękowe, ofensywną agresję lękową, niedowidzi i jest w trakcie farmakoterapii. Na filmie widzimy pierwsze spotkanie Rokiego z Tajgą- bohaterką wcześniejszego posta. Kiedyś takie zachowanie Rokiego byłoby niemożliwe. Wyrywalby się do Tajgi z zamiarem, co najmniej zagryzienia jej. Dzisiaj jak widać Roki jest rozluźniony, tarza się w trawie, reaguje na przewodnika, szuka z nim kontaktu, nieśmiało merda ogonem. Uprzedzając pytania- nie, nie jest to trwałe zachowanie, nie jest to "naprawiony" pies. Jest to pies, który ma bardzo dobrze wypracowane posłuszeństwo, ale będzie wymagał treningu do końca swojego życia. W dalszym ciągu wybucha agresją do ludzi, jeśli znajdują się zbyt blisko jego przestrzeni, w zależności od dnia potrafi chcieć zjeść innego psa, ale wypracowaliśmy na tyle, że gdy szanujemy jego przestrzeń on ignoruje wszystko, patrzy w swojego przewodnika jak w obrazek, woli odejść, zamiast zaatakować. Coraz częściej wybiera alternatywne, pożądane przez nas zachowanie. Czasem żartuje, że już nie gubi mózgu. Roki aktywnie uczestniczy w spacerach socjalizacyjnych, które organizuje. Często towarzyszy przy konsultacjach indywidualnych i pokazuje innym psom jak się zachowywać. Dużo osób mówi " jaki on grzeczny", " nie widać, że to pies z takimi problemami" Dla kogoś, ktoś ma na prawdę trudnego ps, takie zachowanie to marzenie i mam świadomość, że gdyby trafił w inne ręce pewnie byłby już dawno uśpiony. Dziś patrząc na ten film jestem z niego i nas tak zwyczajnie, po ludzku DUMNA! Jest to jednak efekt naszego ogromu pracy, ogromnej konsekwencji i cierpliwości. Jeśli macie podobny problem piszcie- popracujemy nad nimi razem