❝𝐂𝐚𝐥𝐞 𝐳𝐲𝐜𝐢𝐞 𝐭𝐨 𝐭𝐫𝐞𝐧𝐢𝐧𝐠❞

Ile razy usłyszeli to ode mnie moi kursanci? Na pewno wiele Życie z tym gościem na dole nie jest łatwe. Wygląda jak ciągła sinusoida ◦°˚°◦._.◦° ale to właśnie on mnie tego nauczył. I tak sobie trenujemy. Od 3 lat na trochę innym poziomie, takim bardziej świadomym, bardziej na luzie i z zupełnie innymi efektami niż wcześniej.

Prawidłowa relacje, zaufanie i ten zaciesz na pysku choć przez jego chorobę czasem jest ciężko. Trzeba umieć odpuścić, pogodzić się z wybuchami agresji i niskim progiem reakcji na bodźce, zacisnąć zęby i okazać zrozumienie oraz wsparcie.

I przez to, że czasem nie widać tego np. na ulicy, to nie mamy nawet pojęcia ile trudu i pracy wkładają na co dzień opiekunowie psów trudnych i problemowych (tu z góry ukłon dla naszych sąsiadów, za wyrozumiałość i cierpliwość do nas za te wszystkie lata. Pewnie nawet nie wiedzą ile to dla nas znaczy i jak wdzięczni im za to jesteśmy )

Największym komplementem jaki obecnie dość często słyszymy na wspólnych zajęciach to to, że nie widać, aby Roki miał jakieś poważniejsze problemy To właśnie jest największa motywacja, aby pracować dalej.

Pamiętajcie, aby nigdy się nie poddawać, bo dla takich ujęć, choć pozornie prostych i zwyczajnych WARTO!